Wat er mis is met het huidige geluidsbeleid

In 2019 was er een Nieuwsuur-uitzending waarin iemand ter plaatse geïnterviewd werd over geluidsoverlast door evenementen. “Welkom in de tuinen van West, in landelijk Oud Osdorp. Het is hier prachtig, het is hier groen, maar de laatste drie jaar worden we knettergek van de festivals,” zei ze.

Evenementen en vliegtuigen

De redactie vertelde dat het interview een aantal keer overgedaan moest worden omdat de opnamekwaliteit te slecht was door overvliegende vliegtuigen. De geïnterviewde was hier geheel aan gewend. Maar die evenementen, dat ging echt te ver! Wat is het probleem? Voor de redactie lijkt het antwoord zo eenvoudig. Natuurlijk: het enorme aantal vliegtuigpassages en de herrie die daarbij hoort. Maar de klacht ging over evenementen en daar ging de aandacht dus naar toe.

Maar wat was de rol van de vliegtuigen? De geïnterviewde kon die vliegtuigpassages kennelijk prima negeren. Maar ook nog eens elke twee weken een evenement, dat werd te veel. Voor haar waren niet de vliegtuigen, maar de evenementen de druppel die de emmer deden overlopen. Waarom is de maat voor deze mevrouw eigenlijk vol? Door de vele vliegtuigpassages, dat is duidelijk. En door de festivals. En misschien is er nog wel meer: auto’s, treinen, industrie, luide buren. En hoe zit het met momenten van rust? Krijgt ze die wel voldoende, zodat ze bij kan komen en herstellen?

Individueel proces

Nog wat verder geredeneerd; waarom klaagt juist deze mevrouw? Waarom is voor haar de maat al vol en nog niet voor haar buren? Beleeft zij de omgeving anders, is er iets waardoor ze gevoeliger is, of neemt zij juist verantwoordelijkheid en beschermt ze hier, met haar activisme, haar buurt? En wat heeft zij nodig om haar hinder terug te dringen? Rustige weekenden, behoorlijke geluidsisolatie van de slaapkamer, of moeten we het in een heel andere richting zoeken, bijvoorbeeld minder stress op het werk of hulp bij de mantelzorg?

Geluidshinder is een individueel proces. Mensen verschillen in hoe zij geluid ervaren. En mensen verschillen in wat voor hen helpt om met geluid om te gaan. Maar beleid gaat niet over individuen. Niet over individuele problemen en niet over individuele oplossingen.

En dat is precies waar het in onze samenleving misgaat. Het beleid zelf kan leiden tot extra hinder in plaats van een oplossing voor die hinder. In het voorbeeld lijkt geluidsbeleid gebaseerd op individuele bronnen en niet het beschermen en verhogen van de kwaliteit van leven.

Geluidshinderbeleid

Houden we ons aan de regels voor festivals? Dan mag het. Houdt Schiphol zich aan de regels? Dan mag dat ook. Is het berekende dB-niveau van de snelweg binnen de norm? Prima. Wil elk huis een warmtepomp plaatsen? Ook prima, zolang ze maar aan de norm voldoen.

Zo vullen we onze hele leefomgeving met geluid en de overheid denkt dat alles oké is, omdat overal aan de norm voldaan wordt. Heel veel ambtenaren weten wel beter. Maar geluidsnormen zijn er om excessen te voorkomen: ze helpen je niet om een leefbare samenleving te creëren of te behouden. En daarom hebben we, naast geluidsnormen, een geluidshinderbeleid nodig!

Dit artikel is gebaseerd op de tekst van het concept 'Soundscape Rapportage Stommeer', gemaakt in opdracht van de Provincie Noord-Holland.